Amsterdam, 9 november 2020
Menig kenner zal zich de ogen uitwrijven bij het aanschouwen van deze serie wijnen. Zij vormden het altaarstuk van een wijnmaaltijd t.g.v. het afscheid van de gaande en het aantreden van de nieuwe voorzitter van de Vanwittenbergh Wijn Tafel van de Koninklijke Industrieele Groote Club.
Gedenkwaardige wijnmaaltijd
Ten huize van mede-oprichter Wouter Butzelaar zou ik in de loop van de avond worden overrompeld door een dermate hartelijke ontvangst dat ik even twijfelde of ik er wel goed aan zou doen om uit de commissie te treden. Maar nee, je neemt een besluit niet om er later op terug te komen. Evenmin moet je je opvolger niet voor de voeten lopen.
Direct na binnenkomst werd mij een glas Blanc de Noirs in de hand gedrukt van Lahaye Berthelot, een huis dat een voortreffelijke assortiment Champagne produceert tegen een ongelooflijk gunstige prijs. Bijzonder natuurlijk, een champagne gemaakt van rode druiven: prettig zuurtje, sprankelend en krachtig, wat een mooie binnenkomer. Na de overdrachtsceremonie namen wij plaats aan tafel met wat van bij het apéritief overgebleven kaasstengeltjes en een glas Pinot Blanc 2014 van Léon Beyer: mooi droog, appel, honing en mineralen. De Elzasser smaakte voortreffelijk bij het kruidige soepje dat onze gastheer zelf had bereid.
Als later nu is...
En toen begon het vuurwerk. Loek had een drietal verrassingen meegenomen die, naar later bleek, behoren tot de top van wat er in Frankrijk wordt geproduceerd. Wij moesten blind proeven en raden wat er werd geschonken. Dat bleek niet eenvoudig, zelfs niet voor maître-sommelier Noël. De eerste van het trio was een Puligny-Montrachet Premier Cru Les Folatières 2011 van Leflaive. Ik heb ooit een soortgelijke wijn gedronken tijdens een diner in het voormalige Scholteshof, dus heel lang geleden. Vaak heb ik bij mezelf gedacht om nog eens een dergelijke wijn in te slaan, om echter niet verder te komen dan de aanschaf naar later te verplaatsen. Maar later werd plotsklaps het heden, om een recente popsong te parafraseren. Eigenlijk begingen wij een doodzonde om zo'n prachtige wijn als tussendoortje te schenken; de aroma's van honing en rook hebben immers tijd nodig om zich te ontwikkelen, maar wat een genot. Boterig, licht vanille en hout, alle smaken die goed zouden passen bij een heerlijke pasta. Wel, die liet niet lang op zich wachten want ook daar had de gastheer op gerekend.
De herinnering blijft
"Tijd voor iets bijzonders, raden maar weer...", zei de nieuwe commissievoorzitter en toverde alweer een in aluminiumfolie gehulde fles tevoorschijn. Tsja, aan de vorm te zien moest het wel een type Bordeaux zijn. "Maar wat?", zo vroegen wij ons hardop af. Er was al verklapt dat de wijn door Robert Parker ooit was beloond met 100 punten, volgens sommigen, maar zeker niet iedereen, 's werelds meest bekende wijncriticus. Hoeveel mensen drinken een 100-punten-wijn dacht ik bij mijzelf?, ik nog nimmer. Wijselijk wachtte ik de bevindingen af van de anderen. Het bleek, een Chateau Gruaud Larose Saint-Julien 1982. Inderdaad, een Grand Cru Classé. Het gaat hier natuurlijk om het jaar waarbij 1982 en 1988 met elkaar strijden om de hoogste eer. De wijn behoort tot de top 1% van alle wijn in de wereld. Een smaakbombardement dat je in verwarring brengt om daarna altijd te blijven in je herinnering. De president van Pernod-Ricard vertrouwde mij eens toe niets anders te drinken dan Bordeaux, waarna ik ontdekte dat de Fransen wijnliefhebbers onderscheiden in Bordeaux- of Bourgognedrinkers. Wat dat betreft mochten we zelf toetsen wat dat onderscheid inhoudt. Maar Loek had een klein addertje onder het gras gelegd. En daar verscheen, alweer in aluminium gehuld, een fles op tafel met de rondingen van een Bourgogne-fles. En daar bewees zich het meesterschap van Noël Vanwittenbergh die als eerste en enige de samenstelling van de wijn herkende: Syrah en Mourvèdre. Geen Bourgogne, een Rhône misschien? Maar dan wel heel zuidelijk. Het addertje bleek de toevoeging van Cabernet Sauvignon te zijn. De kostelijke wijn blijkt een Grange des Peres 2006 te zijn, een landwijn dus uit l'Hérault Languedoc. De blend van deze drie soorten is relatief nieuw, maar dermate succesvol dat die al snel navolging heeft gekregen bij andere producenten uit prestigieuzer gebieden. Dit domein produceert maar een beperkt aantal flessen waardoor het aanbod vaak al is uitverkocht voordat het op de markt verschijnt. Het is een van de meest kostbare wijnen uit de streek.
Je kunt ook dansen, al is het niet met de bruid, maar toch...
Iedere wijn-spijskenner weet intussen wel dat je kaas het beste begeleidt met wit. Op tafel verscheen de enige niet-Franse fles, een Riesling 'Tonschiefer' 2019 van het Duitse huis Dönhoff voor bij de Chèvre met honing, een Ratafia Champenoise van alweer Lahaye Berthelot voor bij de heerlijk harde Manchego uit het Noorden van Spanje en dan toch het restje van de Languedoc bij de blauwe. De maaltijd werd afgesloten met een verfrissende citroensorbet waarbij we mochten proeven van twee duidelijk onderscheidende Sauternes, de vol smakende Chateau de Fargues of de elegante La Chapelle de Lafaurie Peyraguey.
En toen was er koffie die extra lekker smaakte bij het blok pure chocolade van Côte d'Or. Het gesprek gaat over van wijn naar koffie. De kenners onder ons zweren bij de bonen van Palombini. Ik hou me stil en denk aan mijn dagelijkse pot filterkoffie van de Lidl. Een prijsverschil van wel 200%. Maar zoals mijn moeder altijd zei: "Je kunt ook dansen, al is het niet met de bruid". Laat dat waar zijn, maar deze avond voelde als die van de gelukkigste bruidegom op aard.
Dankbaar
Zelden zal een terugtredend commissielid zo zijn verrast en verwend. Aan alles was gedacht: mijn liefde voor Franse wijnen in het algemeen en Riesling in het bijzonder kwam niet alleen terug in de proeverij, maar ook in de geschenken die ik mocht ontvangen. En dan de warme woorden, samengevat in een heuse oorkonde; ik zal ze nimmer vergeten. Net als de bijzondere smaken die mij zullen blijven achtervolgen. Maar niet getreurd, we zien elkaar weer op de eerstvolgende bijeenkomst, 16 februari 2021.